The Good Times Are Killin' Me.. Love Sumatra

Na al het afzien gedurende de driedaagse trek van de Mt. Rinjani ga ik drie dagen met m'n moterbike via groene rijstvelden naar Amed, in het oosten van Bali. Nadeel van alleen reizen in het laagseizoen is dat ik vaak de enige toerist ben; voordeel is dat ik vaak uitgenodigd wordt door de locals. 's Avonds grillen we een vers gevangen vis langs de kant van de weg en als ik later naar Pacha Bar ga, wordt elk nummer speciaal voor mij gespeeld (er is niemand anders). En ze zijn nog goed ook! In Tulamben maak ik een duik bij de Liberty, een wrak van een Amerikaans vrachtschip uit de Tweede Wereld Oorlog. Na drie dagen rij is via de kust terug naar Padangbai met supermooie uitzichten onderweg. Oost Bali is bij deze toegevoegd aan mijn lijst met favorieten.
Ik heb nog een paar dagen voordat mijn visum eindigd, en ga naar Nusa Lembongan. Weer zo een plek waar je makkelijk blijft hangen. Ook een favoriet.

Via Kuala Lumpur vlieg ik naar Medan, Sumatra. Op Polonia Airport koop ik een visum voor nog eens 30 dagen en ga in de rij staan voor immigratie. Eenmaal aan de beurt vraagt de man met een streng gezicht waarom ik weer in Indonesie ben? Ik zeg hem dat ik het leuk vindt hier en vraag me af of er eigenlijk een limiet is aan visums per bepaalde tijd. Als er nog twee mannetjes bij komen staan begin ik me serieus af te vragen of er iets mis is. Hij laat me gelukkig niet lang zweten want vraagt nu met een glimlach of het Indonesie is wat ik leuk vindt OF iemand in het speciaal in Indonesie? Ik zeg hem dat ik hier absoluut niemand ken dus dat ik voor het eerste antwoord ga. Daar neemt hij genoegen mee en zet een stempel. Welcome to Sumatra.

Ik ga direct door naar het busstation en pak de bus naar Bukit Lawang, een relaxed dorpje aan een rivier in de jungle. Hoewel ik mezelf voorgenomen had geen trekkings meer te doen, schrijf ik me toch maar in voor een eendags trek door de jungle om de orangutans te zien. De gids probeert me de tweedaagse trek aan te smeren en zegt dat de eendags voor mietjes is en ook wel de chickentrek genoemd wordt. I don't care! Met een groepje van vijf gaan we de jungle in: vier op bergschoenen, lange broeken en sokken opgetrokken tot onder de knieen. Ik met m’n broek opgerold tot boven m’n knieen en op mijn havaianas. Krijg wat rare blikken en opmerkingen. I really don’t care! Onderweg komen we drie orangutans tegen, geweldige beesten. Stiekem moet ik lachen als alle vier de Hill Billie’s bloedzuigers blijken te hebben, ondanks de sokken en de schoenen, en ik er geen een heb. Na een paar uur splitsen we en ga ik met een gids terug. Ik wens ze nog veel plezier in de jungle en denk nog een keer aan ze als het die nacht keihard regent. Vanaf Bukit Lawang ga ik terug naar Medan. Ik wil de bus van twee uur halen maar mis deze op een paar minuten na. Het was de laatste voor vandaag dus besluit iets meer te betalen en met een minibusje te gaan. Een uur later halen we de gemiste bus echter in, deze ligt nu in de berm na een frontale botsing met een auto.. het reisengeltje van Maartje werkt. Thanks!

De volgende dag ga ik met de nachtbus van Medan naar Banda Aceh. Blijkbaar het ik Executive geboekt: de airco staat op 20 en we rijden zo een 140km per uur. Voor alle duidelijkheid: ik zit in een bus en we rijden over een onverlichtte kronkelweg door de jungle. Heb me de hele weg vast moeten klampen aan mijn stoel en dus niet veel geslapen. We waren wel snel. Door naar Pulau Weh - een eilandje wat het meest ten westen ligt van Sumatra en dus ook Indonesie. Had plannen om wat rond te rijden maar heb uiteindelijk drie dagen in mijn hangmat gelegen. Opzich niet verkeerd, maar was ziek en had geen energie om iets te ondernemen. Na nog een nacht niet slapen en hoge koorst toch even langs het locale ziekenhuis om te checken of het geen malaria is. Dat was het niet en ben weer beter dus no worries. Wel geinig zo een ziekenhuis in the middle of nowhere: (terwijl ik wacht op mijn uitslag) komt een vrouw bij de dokter, dokter pakt zijn huis- tuin- en keuken EHBO set erbij en zegt met een glimlach: sorry, is op! Je zal maar serieus iets hebben, dan wil je niet op Pulau Weh zitten!

Vanaf Pulau Weh ga ik weer terug naar Medan. Ik vraag de becak (moterbike met zijspan) man om me van de haven naar het busstation te brengen: de bus naar Medan. Hij knikt begrijpelijk en begint te rijden. Enkele minuten later stopt hij en zegt dat we er zijn. Ik kijk om me heen en zie voor me een uithangbordje met in neon letters Hotel Medan. Ik moet lachen en probeer hem duidelijk te maken dat ik de bus naar Medan wil. Hij moet nu ook lachen en slaat zichzelf voor zijn hoofd. Leuk zo een City Tour.
De bus is comfortabel, niet te koud en rijdt in een normaal tempo. We maken een paar stops bij de moskee en een warung om iets te eten. Halverwege de nacht stapt er een jongen in en komt naast mij zitten. Hij is nogal onrustig; ik kan niet zien waar hij mee bezig is maar het lukt niet meer om te slapen. Met mijn iPod in mijn oren staar ik wat uit het raam en probeer de jongen naast me te negeren. Als ik later zie dat er wat stoelen vrij zijn gekomen, besluit ik te verplaatsen. Als ik over de jongen heenstap kom ik er al snel achter waar hij mee bezig was. Hij heeft het halve gangpad onder gekotst en ik sta er nu midden in. Ook niet even wat zeggen. Goed bezig gast!

Vanaf Medan vlieg ik door naar Pulau Nias. Om een of andere reden denk ik altijd dat eilanden klein zijn. Deze dus niet want moet bij aankomst nog drie en een half uur in een auto zitten. Ik heb weer prijs. Voor me zit een dame die blijkbaar wagenziek is; al vanaf vertrek zit ze met een plastic zakje parraat. Binnen tien minuten is het raak. Ze leek zo goed voorbereidt, helaas blijkt het zakje open te zijn aan de onderkant en ligt er nu een Nasi Goreng op haar schoot. Nog niet eerder zo een bleke Indo gezien.

Nias is een waar surfparadijs. De toeristen die er zijn, zijn bijna allemaal surfers en ik heb al meerdere keren gehoord dat als je niet voor de golven komt, je beter niet kunt gaan. Daarnaast schijnen de locals niet zo vriendelijk te zijn. Hoewel de golven in Lagundri Bay voor mij te groot zijn en het rif te ondiep heb ik toch een poging gedaan om te surfen op een beachbreak in Moale Bay. Verder rondgereden over het eiland, een waterval bezocht, gechilled op het strand, naar de surfers gekeken en vooral met de locals opgetrokken. Als er een plek is in Sumatra waar ik langer had willen blijven is het zeker weten Nias.

Laatste paar dagen in Sumatra doorgebracht in TukTuk bij Lake Toba. Prima plek om te relaxen. Heb nog maar een keer een moterbike gehuurd om wat rond te rijden over het eiland en naar een viewpoint te gaan. Onderweg terug naar mijn guesthouse rij ik langzaam de berg weer af. Er liggen zoveel lossen stenen en zand dat, voordat ik het doorheb, ik slip en met bike en al in de berm lig. Gelukkig reedt ik langzaam en was ik aan de goede kant van de berg (niet de afgrond). Kom er goed vanaf met alleen een paar kapotte tenen.

Sumatra is een reden om terug te komen naar Indonesie. Gisteravond aangekomen in Bandung, Java. Laatste twee weken van mijn trip gaan vandaag officieel in..

Pura Vida